تاریخچه ی جوشکاری دستی قوس برقی

قوس برقی با سخنان و آزمایشات سرهامفری دیوی در سال ۱۸۰۰ میلادی کشف شد اما حدود هشتاد سال بعد یعنی در سال ۱۸۸۱ میلادی برای اتصال فلزات به یکدیگر مورد استفاده قرار گرفت . این مهم توسط آگوست دی مریتنز اتفاق افتاد . آگوست دی مریتنز با استفاده از قوس برقی و الکترود زغالی صفحات نگهدارنده ی باطری را به هم متصل کرد . بعد ها یک فرد از تبار روس به نا نیکلاس دی بارناردوس با استفاده از یک میله ی کربنی که دسته ای عایق داشت توانست قطعاتی رابه هم جوش داده و اختراع خود را در سال ۱۸۸۷ میلادی در انگلستان ه ثبت برساند . این فرآیند ،یعنی فرآیند جوشکاری با الکترود کربنی، در سال های ۱۸۸۰ تا ۱۸۹۰ میلادی در اروپا و آمریکا رواج داشت اما استفاده از ولتاژ بالا (حدود ۱۰۰ تا ۳۰۰ ولت) و آمپر زیاد (۶۰۰ تا ۱۰۰۰ آمپر) و شکننده بودن فلز جوش حاصل از جوشکاری به علت ناخالصی های کربنی باعث شد که این فرآیند در صنعت مورد استقبال قرار نگیرد . تغییر از جوشکاری کربنی به جوشکاری فلزی در سال ۱۹۸۹میلادی رخ داد . در این سال یک دانشمند روسی به اسلاویانوف و یک دانشمن آمریکایی به چارلز کافین (بیان گذار شرکت جنرال الکتریک) هر کدام به صورت جداگانه توانستند روش استفاده از الکترود فلزی در جوشکاری با قوس برقی را توسعه دهند .
در ابتذای قرن بیستم بود که جوشکاری دستی با قوس مورد قبول در صنایع پا به عرصه ی ظهور گذاشت . از معایب این روش اولیه میتوان به استفاده از سیم لخت و بدون روکش نام برد . در آمریکا برای فراهم کردن ثبات قوسی برقی بیشتر به صورت عمدی به مفتولها آب میریختند یا آن ها را به آب آهک آغشته میکردند ؛ تا اینکه اسکار کجلبرگ سوئدی (که برخی او را پدر الکترود های روکش دار مدرن میشناسند) نخستین شخضی بود که ترکیبی از مواد آلی و معدنی را به منزله ی کنترل بیشتر قوس برقی و خصوصیات مورد نظر از فلز جوش حاصله با موفقیت به کار برد . او این اختراع خود را در سال ۱۹۰۷ پس از میلاد همزمان با عرضه ی ژنراتور جوشکاری به جای باطری شارژ شده به عنوان منبع نیرو در ماشین های جوشکاری به بازار آمریکا ، ثبت کرد .